رضا برضائک

سلام

تاحالا به نعمتایی که خدا بهتون داده فک کردین؟

خیلی از ماها ممکنه هرروز از زندگیمون و یکنواختیش اه و ناله کنیم.اما همین زندگی مثلا یکنواخت آرزوی خیلی ها هست.ممکنه حتی یه نفر به اون آدمی که دست یا پا نداره هم غبطه ببره و آرزو کنه کاش به جای اون بود.نقص ظاهر رو داشت،اما دلش خوش بود.آرامش توی زندگی طوری هست که خیلی از ما قدرش رو نمی دونیم.قدرش رو نمی دونیم تا زمانی که در معرض خطر قرار بگیره.و وقتی که توی موقعیت خطرناک باشه اون وقت تازه پس از مدت ها یاد خدا می افتیم و دست به دامان ائمه میشیم تا پیش خدا شفاعتمون کنن تا خدا آرامشمون رو ازمون نگیره.

به نظر من آرامشم مثل سلامتی هست.مثل یه تاج می مونه که فقط کسانی که اون رو ندارن می تونن ببیننش.

گاهی دلمون از دعواهایی می گیره که توی زندگی همه هست.گاهی با یه شکست کوجولو فک می کنیم که دیگه دنیا به آخر رسیده و بدتر از این دیگه نمی تونه اتفاق بیفته. اما هنوز خیلی بدترها وجود دارن.

گاهی وقتی یه اتفاق ناگوار تو زندگیمون می افته به خدا میگیم: خدایا... چرا من؟

ولی... باید فک کنم،چرا من نه؟ مگه من چه برتری نسبت به بقیه دارم که هیچ شکستی نباید داشته؟تفاوت من با بقیه چیه؟ خیلی وقتا این اتفاقای ناگوار همه شون یه تلنگرن.خدا می زنه به شونه هامون و میگه: بنده من، حواست به من بالایی هم هست؟ یا دنیا غرقت کرده؟

اولین شنبه از آخرین هفته سال 93، وقتی می خواستم نماز مغرب بخونم، از شرایط و اوضاع خسته شه بودم، وقتی چادر رو می پوشیدم از ته دلم دعا کردم،دعای لحظه تحویل سال رو خوندم...مرغ آمین فوری آمین گفت.به 24ساعت نرسید که...

خدایا منو ببخش.بنده بدی بودم.قدر نعمتایی که بهم دادی رو ندونستم.

خدایا.. به خاطر همه نعمتایی که بالطف و مهربونیت به من دادی شکر.هیچوقت تنهام نذار و دستمو ول نکن.حتی به اندازه یه چشم به هم زدن

الحمدلله رب العالمین.