بدون عنوان2

و بالاخره نمره های شعر وارد کارنامه شد..استاد محترم لطف نمودند لیست رو گذاشتن جلوشون و از اول تا آخرش به جز 3 4 نفر دیگه به همه 10 داده.تاحالا 10نگرفته بودم که اونم دیگه گرفتم. باز خداروشکر که استاد معتقد بود شعر واسه رشته ما اضافی هست و همه رو حتی با همین 10 پاس کرد، وگرنه مجبور بودیم ترم های بعد دوباره این درس رو بگیریم.(خدایا این استادای معده ای رو از ما نگیر)

دیشب یکی از دوستایی که توراهنمایی با هم همکلاس بودیم رو پیدا کردم. واقعا واسه ش خوشحال شدم که تو زمینه شعرش به حدی پیشرفت کرده که حالا دیگه آموزش میده و همچنین اگه جراح قلب نشد ولی الان داره تو رشته مهندسی پزشکی تحصیل می کنه...

دیگه اینکه....

کاش ما آدما گاهی اوقات به جای اینکه به خاطر قضاوت کورکورانه خودمون راجع به یه مسئله یا یه گروه کلا چشمامون رو ببندیم و منطق رو بذاریم کنار، یکم واقع بینانه فکر می کردیم و جنبه های خوب اون رو هم در نظر می گرفتیم. هیچ چیز و هیچ کس بد مطلق نیست. چرا ماها اگه دیدیم یه نفر یه کار اشتباهی رو انجام میده به این فکر نمی کنیم که اولین کسی که از این اشتباه رنج می بره، خود فاعل فعل هست. هرچقدرم که بخواد تظاهر بکنه که به بد بودنش افتخار می کنه... آفریننده تمام کائنات خداست پس همه ذات خدایی دارن، همون مریضای گناهکار اگه به صدایی که از همون اعماق و ته ته وجودشون به گوش می رسه دقت کنن میبینن اونا هم ظرفیت خوب بودن رو داشتن...

نذاریم روحمون سیاه شه. چون سیاهی همه چی رو توی وجود خودش حل می کنه.اگه سیاه باشی خیلی راحت می تونی هزار رنگ توی خودت داشته باشی و بقیه فقط سیاهیتو میبینن. .ولی سفید بودنه که سخته.سفیدی یه رنگیه. اگه بتونی سفیدیتو نگه داری هنر کردی وگرنه سیاهی رو که همه می تونن.