وقتی غرور یار وفادارت شد!

غرور...

تورا جذاب تر می کرد..

تورا دوست داشتنی تر..

و مرا متحیر و عاشق پیشه تر..!

اما آنجایی قلم به دست شدم که دیگر غرور نبود...

کبر بود!

هرچه بیشتر پیش رفتم..

ریشه این کوه غرور را بیشتر و بیشتر در ضعف دیدم..!

ضعیف بودی و تهی!

نمی جنگیدی و با غرور سعی بر نشان دادن شجاعت هایت داشتی ...!

مغرور بودی و آنکه تو را می خواست..

در زیر ضربه های کاری غرورت ..

آنچنان زخمی شد...

که رفت...!

دلیل رفتن را نخواهی فهمید..

دلیل تنهایی هایت را نخواهی فهمید ..!

زنده باد توجیه که همیشه همراه توست..!

خوشا آن یار وفادارت غرور که لحظه ای رهایت نمی کند..!

لعنت به فکری که دچارت شد...!

و من تنها...

به یک نفر از فهم اعتمادم محتاجم!

افسوس که حالا آنجای زندگی ام

که تمام فلسفه هایی که خوانده ام..

از دستشان هیچ کاری ساخته نیست!

باید مثل یک زن تمام و کمال رفتار کنم..

باید رفت...!