فقط یه اسم!

امـشــبـــــ داشتم یه وبلاگ می خوندم،نوشته بود بعضی اسمها تا آخر عمر آدما از خاطره شون محو نمیشه و شاید یه جورایی مهم ترین اسم زندگیشون باشه. من فقط 20سالمه و تاحالا تو زندگیم تصمیمی که زیاد نقش تعیین کننده داشته باشه واسه خودم نگرفتم.مهم ترین تصمیمی که تاحالا گرفتم همون رشته دانشگاهم بوده که اونم اولین جرقه های انتخابش رو همون اسم به یاد موندنی زد.اسمی که هنوز کمابیش آثار حضورش تو زندگیم هست و درعین حال ازش بی خبرم. زیباترین سالای عمرم، کنارهمین اسم بودم، که اون موقع فراتر از یه اسم ساده بود. . .  .

شاید برای همین باشه که هنوز هم در گذشته هستم و کمتر زمانی هست که به معنای واقعی حال خودم را دریابم. الان به این فک می کنم که باید خاطرات گذشته را به گوشه ای از ذهن سپرد و با یادآوری زیاد، اونها را جایگزین حال نکنیم، که ممکنه این زمان رو هم از دست بدیم. اگرچه من گذشته رو به عنوان دوره از دست رفته عمر خودم نمی دونم.مسلما زیباترین سالهای زندگی هر فرد،همین سالهای قبل من هست که به خاطر آوردنش از شیرینی زیاد به تلخی می زنه.

امروز با خودم فک می کردم، بازم یه سری افکار تکراری به ذهنم اومد: من! به عنوان یه آدم که دو هفتم عمرش رو سپری کرده،تاحالا چه کاری انجام دادم که بتونم با افتخار سرم رو بالا بگیرم و از اون صحبت کنم؟ در واقع هیچ. شاید 2تا کار محدود انجام دادم که یکی رو تا آخرین مرحله پیش رفتم وتموم کردم،اما مدرکش رو نگرفتم،و یه کار دیگه که اونم هنوز تموم نکردم.

امتحانای پایان ترم رو علی رغم ترجمه هایی که داشتم خوب تموم کردم.ممتاز شدم،اما فقط نمره یکی از درسا رو خراب کردم ه اگه اونم خوب می شد نفر اول می شدم.

احساس پوچی می کنم.

کم کم دارم با قانون جذب کاملا آشنا میشم.(جالبه فرشاد می خواست به زهره بگه چی کار کنه و کسی که ازش استفاده کرد من بودم.پنج شنبه که زهره رو دیدم بهش گفتم، می گفت باید کامل اعتقاد داشته باشی تا کار کنه. نمی دونم... شایدم راست میگه...)

احتمالا این ترم تدریس خصوصی هم داشته باشم.البته ممکنه!

::پانوشتـــــ : تمام این اتفاقاتی که تو این پست درباره وقوعشون نوشتم هیچکدوم به اون اسم بی ربط نیستن.الان فقط می تونم بگم: هرکجا هست..خدایا به سلامت دارش! :)