دوست خوب

گاهی اوقات،مثل الان یه حسی دارم که هیچ اسمی نمیشه روش گذاشت،یه جورایی آشوبم.نمی دونم چی شده.اون آرامشی رو که باید ندارم.نمی دونم چی کار کنم.حتی کتابای زبان یا زبان شناسی هم نمی تونن حواسمو پرت کنن.شاید گاهی حضور یه نفر کم باشه.همون دوستی که تقرییا 3هفته هست که با هم حرف نزدیم.یعنی نمی شد که بزنیم.دلم واسه این دوست خوبم تنگ شده.

از وقتی که کنکور دادم و بعد وارد دانشگاه شدم یه اتفاقایی با بعضی از هم کلاسی های مدرسه افتاد که بهم ثابت شد به خیلی از آدما تو زندگی فقط باید دل خوش کرد،نه اینکه دلبسته شد،چون فقط تا زمانی با تو هستن که بدون هیچ حرفی توقعاشون رو حاضر کنی،یعنی فقط تا زمانی که واسشون منفعت داشته باشی.

و در مقابل....

هستند کسانی که اصلا بهشون فک نمی کنی اما یه زمانی متوجه میشی که بدون اینکه بدونی خیلی کارا واست انجام دادن که تو موفقیت نقش خیلی زیادی داشته.این آدما اگه پیدا شن،که البته حتما همه مون تو زندگی مون دیدیمشون وقتی می فهمی چی کار کردن تبدیل به فرشته میشن واسمون.حتی اگه خودشون فک کنن خیلی بدن.چون خیلی بزرگی میخواد به کسی کمک کنی که به فکرت نیست و بهت اهمیت نمیده.

این دوست منم از همین فرشته هاست...

البته این دوست عزیز آدرس وبلاگ منو نداره.جز یه نفر آدرسو به هیچکس ندادم و الان خیلی پشیمونم که همون یه نفر هم می دونه.یعنی پشیمونم کرد

به هر حال....

زندگیتون سرشار از فرشته