آتش زیر خاکستر

دوس دارم بنویسم از آرزوها و آرمانهایی یا تو نطفه خفه شدن یا یا مثل آتش زیر خاکستر موندن، زنده ان ولی پنهان.نیاز به یه تلنگر دارن واسه شعله کشیدن،مثل باد..که بعضی وقتا حتی اگه یه نسیم کوتاه هم بوزه شعله میکشن،پروانه می سوزانند..

یه زمان آتش زیر خاکستر نبودن،یه زمان بود که فقط یه حرارت که محتاج باد باشه نبودن،اون زمان شعله بودند می سوختند،می سوزوندند،به اونایی که فاصله شون رو رعایت می کردند نور و گرما می بخشیدند و کسانی که از حد خودشون می گذشتند رو نابود می کردند..

چی شده که الان فقط یه حرارت باقی مونده؟ چی به سرشون اومد؟...

شاید چون لوازم شعله کشیدنِ مدام رو در اختیار نداشتن...محرومیت از حقی که باید می بود...از حقیقت هایی که باید وجود می داشت و و واقعیت ها باهاشون یار نبودن..به یه جمله اعتقاد دارم همیشه همه چیز اونطوری که ما میخوایم پیش نمیره..خیلی اتفاقا ممکنه بیفته که تو رو به یک قدمی اون چیزی که می خوای میرسونه،ولی وقتی که فکر می کنی دیگه همه چیز درست شده ،یهو یه اتفاق دیگه که به مراتب قوی تر از اون اتفاقای قبلی هست می افته که از عرش به فرش پرتابت می کنه، چنان از اون دلخواهت دور می افتی که انگار سالهاست به چنین چیزی فک نکردی، یا چنین چیزی اصلا وجود نداشته...

نمی خوام بگم آدمی هستم که تا اینجا تو زندگیم شکست خوردم..نه..اتفاقا از دیدگاه خودم موفق هم هستم،فقط یه چیزی آرزوم بود که یه مانع بزرگ جلوش ظاهر شد و هرچی جنگیدم دیگه بهش نرسیدم..

ولی با تمام ناراحتی که بابت نرسیدن به اون دارم به آینده امیدوارم،امیدوار روزی که بتونم به همه دنیا بگم:من تونستم،هرکی تلاش کرد که راه منو سد کنه،ناکام موند. شاید تونستید یه زمان متوقفم کنید،اما این توقف مقطعی بود، و الان دیگه تا اونجا که بتونم ادامه میدم..بی هیچ مکث و درنگی..تا اونجا که دیگه ادامه ای وجود نداشته باشه...یعنی ته تهش!

قول میدم دیگه به خودم قول ندم!!!!